ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ 1950-1967

Στο βιβλίο εξετάζονται για πρώτη φορά σε έκταση μεγάλης κλίμακας διεθνείς εικαστικές εκθέσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα στη διάρκεια των δεκαετιών 1950 και 1960. Μέσα από πέντε σημαντικές εκθέσεις αναδεικνύονται οι πολιτικοί, ιδεολογικοί και θεσμικοί δεσμοί που απέκτησε η Ελλάδα με τη Δυτική Ευρώπη. Συγκεκριμένα παρουσιάζονται: η φωτογραφική έκθεση με τίτλο «Η Οικογένεια του Ανθρώπου» (1958), η έκθεση της συλλογής Σταύρου Νιάρχου (1958), η ζωγραφική έκθεση «Ο Caravaggio και οι συνεχιστές του» (1962), η ιστορικής σημασίας έκθεση «Βυζαντινή Τέχνη - Τέχνη Ευρωπαϊκή» (1964) και τα εντελώς πρωτότυπα «Παναθήναια γλυπτικής» (1965). Με την αναλυτική παρουσίαση των παραπάνω διερευνάται πώς έδρασαν σε ελληνικό έδαφος οι διεθνείς πολιτικές για τη δημιουργία ενός κοινού πολιτιστικού χώρου στη Δυτική Ευρώπη, και αντίστροφα, πώς οι Έλληνες αντιλήφθηκαν και ερμήνευσαν τη θέση τους στον δυτικό κόσμο.

Το βιβλίο θέτει και συζητά καίρια ερωτήματα για την εποχή και τις συνθήκες. Πώς οι εκθέσεις τέχνης υπηρέτησαν ιδεολογικά και πολιτικά συμφέροντα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Σε ποιες περιόδους του παρελθόντος και σε ποια έργα τέχνης ανατέθηκαν «διπλωματικές αποστολές» στα χαρακώματα του σκληρού ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού; Πώς η Ελλάδα συνδέθηκε με τον μεταπολεμικό δυτικό πολιτισμό; Τι είδους εκθέσεις έβλεπε και πώς τις προσλάμβανε το αθηναϊκό κοινό; Πώς διαμορφώθηκαν οι μεταπολεμικές εθνικές πολιτιστικές ταυτότητες στην Ευρώπη; Το βιβλίο στοχεύει στη σκιαγράφηση των προτύπων που προβλήθηκαν και καλλιεργήθηκαν, καθώς και των τρόπων με τους οποίους το ελληνικό κοινό προσανατολίστηκε σε νέες πολιτιστικές αξίες στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου.