Είναι όμορφη.
Εκείνο το είδος ομορφιάς από το οποίο δυσκολεύεσαι να τραβήξεις τα μάτια σου από πάνω της. Όταν, όμως, σε κοιτάει η ίδια, χαμηλώνεις αυτομάτως το βλέμμα, όπως κάνουν οι γιαγιάδες στην εκκλησία.
Έχει αγωνία και ένταση η ματιά της. ’λλοι θα το εξελάμβαναν ως S.O.S. βοήθειας, άλλοι, πιο οξυδερκείς, ως σαφή ένδειξη ψυχικής διαταραχής. Η Δάφνη, αυτό είναι το όνομά της, σταύρωσε τα πόδια και άναψε ένα τσιγάρο. Ήταν ψιλόλιγνη και, όπως συμβαίνει συνήθως με τις καλοσχηματισμένες που δεν έχουν λόγο να κρύψουν κάτι, ελαφρώς ενδεδυμένη.
Ένα παρεό κάλυπτε ασύμμετρα το ένα πόδι μέχρι το γόνατο, και άφηνε έκθετο το άλλο πόδι έως τον άνω γοφό. Ίσως να είχε ντυθεί έτσι για μένα.
Ίσως πάλι όχι.
Με φόντο το Νησί της Αποκαλύψεως μία ιστορία μυήσεως, έρωτα και αναζητήσεως της χαμένης νιότης. Που ξανακερδίζεται.