Πέθανε, λοιπόν, το σινεμά; Με τη μορφή που το γνωρίσαμε, φοβάμαι πως ναι. Ίσως να είναι ένα καπρίτσιο της Ιστορίας. Ή η εκδίκησή της....

Παρά το ότι η εποχή του κινηματογράφου μοιάζει να τελειώνει, εξακολουθούν να γυρίζονται ταινίες που, αν μη τι άλλο, μας χαρίζουν ματιές στον κόσμο μας, σε ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις που μπορεί αλλιώς να περνούσαν απαρατήρητα. Απέναντι στην πλημμυρίδα των ΜΜΕ, που στην προπαγάνδα τους προσπαθούν να μας πείσουν για το πραγματικό και το μη πραγματικό, το σινεμά εξακολουθεί να παραμένει, στις ευτυχείς του στιγμές, εικόνα αξιόπιστη της πραγματικότητας.

Ο κριτικός δεν είναι κάτι περισσότερο από προσεκτικός θεατής. Που ξέρει και λίγα ή περισσότερα γράμματα κινηματογραφικά. Καμιά φορά όμως «η γνώσις φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί». Η αγάπη έχει πιο αφοσιωμένη τη ματιά. Η κριτική άρα, όσο κι αν ακούγεται παράταιρο, είναι μια πράξη αγάπης προς τον κινηματογράφο. Που σημαίνει, εκτός των άλλων, ότι πάντα ισχύει το δόγμα Μπαζέν: καλύτερα να γράφεις για ταινίες που αγαπάς. Και στη συλλογή που ακολουθεί μιλάμε περισσότερο για ταινίες που αγαπήσαμε. Αν και δεν μπορείς πάντα να αποφύγεις να γράψεις για κάποιες ταινίες που συζητήθηκαν στον καιρό τους κι ας μην είναι από εκείνες που αγάπησες. ’λλωστε, ο κινηματογράφος είναι εμπειρία. Και δημόσιο γεγονός. Ένα ταξίδι κι ο κόσμος όλος στη διάθεσή μας, όπως θα το έλεγε ο φαντασιοκόπος εφευρέτης του σινεμά.

Οι ταινίες που περιλαμβάνονται εδώ δείχνουν ότι ακόμα ο κινηματογράφος είναι ζωντανός. Ο αληθινός κινηματογράφος και οι αληθινοί του δημιουργοί θα δείχνουν πάντα, έστω και ως επίγονοι, μέσα από την ψευδαίσθηση της κινούμενης και ομιλούσας εικόνας, την αληθινή ζωή. Και κάτι ακόμα: Στους καιρούς της πλημμυρίδας από κάμερες παντού, ο κινηματογράφος είναι ένα γερό σωσίβιο.