Πηγή έμπνευσης των πρώτων δεκατεσσάρων διηγημάτων του βιβλίου αυτού εναι η μετεμφυλιακή εποχή, το τραυματικό αυτό γεγονός της νεότερης ιστορίας μας. Eίναι κυρίως οι συγκλονιστικές εμπειρίες της συγγραφέα, μέσα από τους αγώνες της και τις αγωνίες της, κάνοντας αυτοψίες στους προσφυγικούς συνοικισμούς και στις φτωχογειτονιές, στην πολύχρονη θητεία της, ως Δημοτική Σύμβουλος στο Δήμο της Aθήνας.

Στο σύνολό τους τα διηγήματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο αποτελούν μια δημιουργική ανάπλαση της πραγματικότητας, όπου εκφράζονται λογοτεχνικά τα βάσανα των φτωχών και αδικημένων.

Διηγήματα-μνήμες που μετουσιώθηκαν σε βιωματική σκέψη και καταγράφηκαν με συγκινησιακό αυθορμητισμό.