Επειδή το παρελθόν μας δίνει το μέτρο του παρόντος αλλά και τη δυνατότητα καλύτερης «φιλοξενίας» του μέλλοντος, η αισθητική της μνήμης εκτινάσσεται πέρα από τη χρονική περιοχή γραφής σε όλο τό υπαρξιακό φάσμα του όντος, ευτυχώντας ή μη. Αν οι συγκλονιστικές τραγωδίες του κόσμου κατατείνουν στην πιθανή άρση της ανάγκης αλλά και της αξίας της γραφής, η ποίηση αποτελεί τον θεμέλιο μύθο για την περιγραφή των ανθρωπίνων παθών στο διηνεκές. Είναι, θαρρώ, αναφαίρετο, έστω και ως επιτάφιο, το αίτημα προσδιορισμού του θνητού σώματος της ανθρωπότητας με ό,τι συνεπάγεται η όποια θυμική και συγχρόνως ενορατική προσέγγισή του.