Στα ταξίδια μου υπήρξα παρατηρητής και στοχαστής και λιγότερο τουρίστας. Έτσι, ταξιδεύοντας, πραγματικά ή φαντασιακά, μόχλευα σκέψεις, συναισθήματα και απολάμβανα ομορφιά, μουσικές, γεύσεις, θάλασσα και ελευθερία. Αισθανόμουν μια απέραντη ευχαρίστηση, μια γλυκιά ικανοποίηση, έχοντας ενωθεί πραγματικά ή νοερά με τις ζωές, τις εικόνες, τους ήχους, τα χρώματα, τις ομορφιές και τις ασχήμιες, τις ελπίδες και τις ανησυχίες εκατομμυρίων άλλων διαφορετικών ανθρώπων. Το βαθύτερο υπόβαθρο στις διαδρομές αυτές ήταν, τελικά, ο διαρκής πνευματικός αγώνας να γνωρίσω τον κόσμο γύρω μου, να γνωρίσω τον «άλλον» και, ίσως, να γνωρίσω βαθύτερα τον εαυτό μου...

Θέλω να εξομολογηθώ, όμως, κάτι που έχει κατασταλάξει οριστικά μέσα μου ως εμπειρία ζωής από τα πολύτροπα ταξίδια μου. Η αλήθεια είναι ότι ταξιδεύοντας με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, γνώριζα τον γύρω μου κόσμο βαθύτερα, κατακτούσα πληροφορίες που τοποθετούσα στο παζλ της πραγματικότητας, αποκτούσα πιο ολιστική συνειδητοποίηση για τα τεκταινόμενα στον έξω από μένα κόσμο, πλούτιζα σε γνώσεις, γευόμουν αισθητική και αισθητηριακή απόλαυση αλλά δεν γινόμουν περισσότερο ευτυχής. Αντίθετα, γινόμουν όλο και πιο ανήσυχος και σκεπτικιστής και συνειδησιακά εξεγερτικός για τα δεινά των απλών, των αδύναμων ανθρώπων όπου γης...