Θα μπορούσες να το πεις και ημερολόγιο. Αλλά ημερολόγιο δεν είναι. Ίσως απολογισμό μιας ζωής ή έστω μια υπαρξιακή αναζήτηση με ανάλαφρες, νοσταλγικές και χιουμοριστικές νότες. Μπορεί να είναι κάτι σαν τα αποκαλυπτήρια της τοιχογραφίας μιας εποχής που η ιλιγγιώδης ταχύτητα προς το μέλλον πάει να σβήσει... Η Γιούλα Κασκαβέλη-Πεχλιβανίδου ανήκει στην τρίτη γενιά προσφύγων, που κατέφυγε στην Ελλάδα το 1922 από τη Μικρά Ασία. Αναστήθηκε σε μια μικρή πόλη, όπου οι άνθρωποι ζούσαν σε κοινότητες, κοντά ο ένας στον άλλον. Στους μετέπειτα χρόνους, αυτό ξεχάστηκε. Με τούτο της το βιβλίο θέλησε να ιστορήσει τη μαθητεία της στη ζωή. Οι ιστορίες που περιέχει αναδεικνύουν θύμισες και βιώματα που πρεσβεύουν ένα αξιακό σύστημα: τη χαρά του συν-υπάρχειν. Αφού μέσα σ’ αυτό το «συν» και το «ομού» αναστήθηκε και ζυμώθηκε η ίδια η συγγραφέας, μέσα στην ευλογία τού ζούμε συναρμοσμένοι, «αρηρότες» που λέει και ο Όμηρος.

Η συγγραφέας γράφει χαρακτηριστικά: «Τα ανεπανάληπτα πάρτυ της γιαγιάς μου, του τύπου «να ’ρθετε απ’ το πρωί», τα θυμάμαι πάντα με νοσταλγία και γλύκα. Ολοήμερα πάρτυ γυναικών, που μαζευόντουσαν «απ’ το πρωί», μόλις δηλαδή οι άντρες φεύγανε για τη δουλειά ... Θείες, ξαδέλφες και συννυφάδες, καταπλέανε σαν φρεγάδες, φουριόζες, ροδομάγουλες η μία μετά την άλλη, φέρνοντας μαζί τους τη ζωντάνια τους κι ένας βόμβος να τρέχει χαρούμενος ξωπίσω τους, σαν από μέλισσες ή σαν από τζιτζίκια του καλοκαιριού...». Και αυτά της τα λόγια ταξιδεύουν τον αναγνώστη σε μια συνθήκη χαμένη, βαθιά όμως χαραγμένη στην ψυχή όσων την έζησαν ή την αφουγκράστηκαν μέσα από τις αφηγήσεις των γιαγιάδων τους...

Ο επίλογος είναι η γνώση που κέρδισε με τη σκληρή δοκιμασία της υγείας της. Μια δοκιμασία που στάθηκε η αφορμή για να ανακαλύψει πως «τίποτα δεν δίνει μεγαλύτερη χαρά απ’ το να μπορείς να χρησιμοποιείς ξανά τον εαυτό σου από την αρχή, είτε κάνοντας κάποια βήματα στο χαλί, σαν το μωρό απ’ την αρχή, είτε κάνοντας πάλι απ’ την αρχή σχέδια μελλοντικά για τη ζωή σου, που σε κάνουν να νιώθεις πως τώρα άρχισες να μυείσαι στην τέχνη του να ζεις».