Ο Κύριος Χαρίτονος ήταν Βαρύτονος, όχι μάγειρας, ράφτης, μπάτλερ, επιπλοποιός αλλά ένας καλοστεκούμενος, ευγενικός και πάντοτε καλοντυμένος Βαρύτονος.
"Χαρίτονος Φουξ, χαίρομαι ιδιαιτέρως!" έλεγε με μία υπόνοια στόμφου όταν συστηνόταν, κάνοντας βέβαια και την σχετική υπόκλιση.
"Λυρικός Βαρύτονος!" συνέχιζε, "Όχι μελωδικός, λυρικός!" συμπλήρωνε τονίζοντας την διαφορά και αν κάποιοι τον ρωτούσαν:
"Αλήθεια, ποια η διαφορά Κύριε Χαρίτονε;"
αυτός τους απαντούσε: "Είναι απλώς θέμα ρεπερτορίου!".
Για τον Κύριο Χαρίτονο βέβαια, ήταν απλώς θέμα ακρίβειας. Η μανία του με την τελειομανία του, απλώς θα εξεταστεί παρακάτω...