Στη «μυθο-ιστορία» μου αυτή αφηγούμαι τη ζωή, συνήθως σατανική και έκφυλη, των «απογόνων» της πάπισσας Ιωάννας. Από αυτούς, άλλοι είναι εντελώς πλάσματα της φαντασίας μου, άλλοι ιστορικά πρόσωπα, τα οποία παρουσιάζω ως, τάχα, «απογόνους» της Ιωάννας. Των ιστορικών προσώπων τα γνωστά στοιχεία της ζωής τους τα «συμπληρώνω» και τα «αλατίζω», «συγγραφική αδεία».

Γι' αυτό και ο λόγος μου άλλοτε είναι σοβαρός, ακόμα και με καθαρευουσιάνικη χροιά, όπου χρειάζεται, κι άλλοτε ευτράπελος. Και τούτο προσπαθώ να το πετύχω με τους εξής τρόπους:
α) Με αναχρονισμούς, π.χ. ασανσέρ, Χίλτον, ευρώ κ.ά.
β) Με κακόηχους ή παρατραβηγμένους γλωσσικούς τύπους, π.χ. των χαιρετουρών κ.ά.
γ) Με κωμικούς νεολογισμούς, π.χ. μισελληνία, καθαρμία κ.ά.
δ) Με καθαρευουσιάνικους τύπους, π.χ. ως Ισπανίς, πάραυτα κ.ά., και συγχρόνως με λαϊκούς, π.χ. πολλά (ανήσυχη), τα ευρά κ.ά.
ε) Με ολόκληρες φράσεις στην αρχαΐζουσα, τάχα παρασυρμένος από τη γλώσσα του Ροΐδη και των χρονικογράφων και
στ) Με ρητορικό ύφος και κωμικό στόμφο, όταν το απαιτεί το περιεχόμενο, λ.χ. όταν μιλώ για γαλαζοαίματους...
Σε αρχαΐζουσα και με εισαγωγικά (αντι)γράφω τα αποσπάσματα από το «χειρόγραφο» του Ροΐδη και από τα «Χρονικά». «Χειρόγραφο» και «Xρονικά» είναι αποκυήματα της φαντασίας μου...

Τελειώνοντας, ζητώ συγγνώμη, προκαταβολικά, από τους καθολικούς και προτεστάντες αναγνώστες, αν νομίσουν ότι προσέβαλα τις «εκκλησίες» τους. Δεν είχα τέτοια πρόθεση αντίθετα μάλιστα, θαυμάζω και χαίρομαι την πίστη των απλών καθολικών, προπάντων στη Λατινική Αμερική, καθώς και την εκεί «Θεολογία της Επανάστασης», αλλά και το κοινοτικό πνεύμα των παλαιών προτεσταντικών κοινωνιών...

Ο Θεός -κι εμείς ν' αγωνιζόμαστε- να σώζει τους Λαούς, τα νιάτα και τη Ρωμιοσύνη.