Η Σόφι ως μωρό βρέθηκε να επιπλέει στην κάσα ενός τσέλου, μια από τους λίγους επιζώντες ενός ναυαγίου. Την υιοθέτησε ο Τσαρλς, ένας ιδιότροπος βιβλιολάτρης, ο οποίος την ανέθρεψε χωρίς κανόνες και περιορισμούς. Η Σόφι είναι σίγουρη ότι η μαμά της επιβίωσε αλλά κανείς δεν την πιστεύει - δεν υπήρχε καμία γυναίκα στη λίστα με όσους διασώθηκαν. Όταν η Πρόνοια κρίνει τον ασυνήθιστο τρόπο που ο Τσαρλς μεγαλώνει τη Σόφι ακατάλληλο για μια έφηβη, η Σόφι και ο Τσαρλς ξεφεύγουν στο Παρίσι, προς αναζήτηση της πραγματικής μητέρας της Σόφι. Εκεί, οι περιπέτειές τους συνεχίζονται όταν η Σόφι γνωρίζει τον Ματέο, έναν από τους αναρριχητές που περνούν όλη τους τη ζωή στις σκεπές της πόλης. Ο Ματέο διδάσκει την τέχνη της αναρρίχησης, σήμερα θα το λέγαμε παρκούρ, στη Σόφι και μαζί ανακαλύπτουν ότι το ναυάγιο ήταν μια ασφαλιστική δολοπλοκία.

Ένα πολύ ωραίο βιβλίο, με εξαιρετική γραφή, γλυκούς χαρακτήρες και ενδιαφέρουσα πλοκή. Η κοινωνία των αναρριχητών είναι πολύ ενδιαφέρουσα και οι σκηνές δράσεις στις ταράτσες πολύ αγωνιώδεις.

Θεματολογικά, η συγγραφέας αγγίζει τη θετή οικογένεια, τα άστεγα παιδιά, την παρενδυσία, με έναν τρόπο που είναι ταυτόχρονα βαθύς και ελαφρύς, χωρίς να γίνεται ποτέ διδακτικός.

Η αφήγηση της Σόφι είναι γλυκιά, αστεία και γεμάτη από αλήθειες. Η συγγραφέας κατανοεί τον τρόπο που σκέφτονται τα παιδιά και τον εκφράζει με ένα πολύ όμορφο, οικείο ύφος.