Πεντοζάλι φορτωμένο ελπίδες
φυτίλι αναμμένο στο κέρδος της λάμψης
και σε όλα τα υψίπεδα της Πρωτομαγιάς
εργάτες να σπάζουν με βαριοπούλες ιδέες.

Αθόρυβα περπατάει το σπίτι στο δρόμο
και τρίβω τα φτερά μου
για να μη ναυαγήσω στο όνειρο.

Δεν είναι κακό
να γκρινιάζεις κοιμώμενος
μα πρόσεχε να μην αφήσεις
τη βρύση του κατασχετηρίου ανοιχτή
και σβήσει η μελωδία του νερού
από τα βλέφαρά σου.

Σκοτώνει ο 'Αδης
το ύστατο δάκρυ της ταφής
και δικαιολογημένα.

Μικρή στο μέγεθος η κορυφή του ίσκιου
μα πάντα γελαστή και γλυκομίλητη
σαν μια σταλαγματιά ξυδιού
που έμεινε ορφανή από παράπονο
στα δεκαεννιά της.