Τα λόγια της γριάς, ακόμη στοίχειωναν τις νύχτες της, η ταραγμένη της ψυχή τα φώναζε ακόμα. Τα βράδια μούσκεμα στον ιδρώτα πεταγόταν και κοιτούσε τον άντρα που κοιμόταν πλάι της. Στα αυτιά της ηχούσε δυνατά η βροντερή φωνή... «Μείνε μακριά από το Μ, το Μ που θα σε καταστρέψει!» «Το Α και το Α θα να μαζί, είναι της μοίρας προσταγή, υπόσχεση μεγάλη...» Δεν ήθελε ν’ ακούει πια, δεν ήθελε να ξέρει, έκλεινε τα αυτιά της ελπίζοντας τα λόγια αυτά να σωπάσουν.... Πού ήταν η αλήθεια και πού το ψέμα δεν το γνώριζε μα πλέον πια δεν ήθελε να μάθει. Ήταν οι φόβοι της που έπνιγαν τα όνειρά της; Ήταν τα τόσα βάσανα που άφηναν ακόμα ανοιχτά τα τραύματα της; Ή ήταν της μοίρας τα μηνύματα που πρόσταζαν τα βήματα της; Και τότε ερχόταν πάλι η βροχή... Σαν λύτρωση, σαν μόνη επιλογή... Ερχόταν η βροχή για να σβήσει τις φωτιές και να ποτίσει την διψασμένη της ψυχή. Κι ήταν τα μάτια της, τα μάτια εκείνα που φίλησε ξανά η βροχή...