Από την εισαγωγή του βιβλίου

‘Έχουμε αρκετά βιβλία που παρουσιάζουν τα κορίτσια στο ροζ συννεφάκι. Έχουμε, επίσης, άλλα που τα παρουσιάζουν υστερικές, τσιρίδες, παράξενες, κοντές, χοντρές, άπιστες, ελαφριές, ψεύτρες και όταν αποκτούσαν την ανεξαρτησία τους είναι, απλά, αγοροκόριτσα.

Μας αρέσουν τα βιβλία που κάνουν τα κορίτσια να νιώθουν περήφανες για τον εαυτό τους. Όσες από εμάς έχουμε μεγαλώσει η ταυτιζόμαστε ως κορίτσια μας έχει δοθεί, συχνά, η εντύπωση ότι υπάρχει κάτι λάθος, αδύναμο, ανεπαρκές στο να είσαι κορίτσι ή γυναίκα. Αυτό δεν είναι, και ποτέ δεν ήταν, αλήθεια.

Τα κορίτσια δεν κότες (αφελή, υπερευαίσθητα χαζοκόριτσα που προσμένουν τον πρίγκιπα στο λευκό του άλογο).

Τα κορίτσια είναι διανοούμενες, δημιουργικές, μαχήτριες, αλληλέγγυες και υπερηρωίδες.

Όταν η φωνή ενός κοριτσιού καλλιεργείται ποιοτικά και ουσιαστικά ο ήχος που ακούγεται δεν κι-κι-κι, κο-κο-κο δεν μοιάζει σε τίποτα με το κακάρισμα ενός μικρού κοτόπουλου.

Η εμψυχωμένη φωνή ενός κοριτσιού είναι ηχηρή και εκφράζει με άρτια διαμαρτυρία, μια ολοκληρωμένη σκέψη ικανή να ανεβάσει την κοινωνία σε υψηλότερο αναβαθμό.