Ο θεατρικός και ταυτόχρονα ποιητικός μονόλογος του πολυβραβευμένου Λουξεμβουργιανού συγγραφέα Ζαν Πορτάντ ξεκινά σαν μια άκρως προσωπική εξομολόγηση, αλλά στην πορεία διασταυρώνεται με την ιστορία της ανθρωπότητας: «Τα σύνορα είναι κάτι τεχνητό, δεν είναι κάτι φυσικό. Είναι γιατί χάσαμε ή κερδίσαμε έναν πόλεμο. Υψώνουμε σύνορα, λέμε εκεί είναι το ξένο, εδώ είναι το δικό μας, κι εγώ το βρίσκω όλο αυτό παράλογο γιατί η ανθρωπότητα είναι μία». «Τα σύνορα τροφοδοτούν διαρκώς την αφήγηση και ζητούν από τη μνήμη να μιλήσει για τον ριζωμό και τον ξεριζωμό, τις πολλαπλές καταβολές αλλά και τις επίκτητες παραφυάδες, την ταυτότητα. ... Ο Πορτάντ γράφει ένα είδος οικογενειακής αυτοβιογραφίας στην οποία ωστόσο εγκιβωτίζει τις ανώνυμες βιογραφίες όλων των προσφύγων, απ’ όπου ξεχωρίζουν κάποιες προσωπικές μαρτυρίες, περνώντας διαρκώς από το φανταστικό στο πραγματικό και τανάπαλιν, δημιουργώντας έναν ιστό σκέψεων και συναισθημάτων που αιχμαλωτίζουν τον αναγνώστη», αναφέρει η Μαρία Παπαδήμα στο εισαγωγικό της σημείωμα.

Τη συλλογική αυτή μετάφραση υπογράφουν, υπό την καθοδήγηση της Μαρίας Παπαδήμα, απόφοιτοι του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών του ΕΚΠΑ «Ελληνογαλλικές Σπουδές στη Λογοτεχνία, τον Πολιτισμό και τη Μετάφραση».