Ένας στίχος του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη ήταν αρκετός νομίζω για να περιλάβει πολλές από τις συζητήσεις που ο συγγραφέυς έχει κάνει με διάφορους νεκρούς χρησιμοποιώντας μια όχι και πολύ συνηθισμένη τεχνική στη λογοτεχνία. την τεχνική της αναστάσεως. Βέβαια όλες οι συζητήσεις δεν είναι καθόλου προσβλητικές για τους νεκρούς. Αντιθέτως αποπνέουν σεβασμό και εκτίμηση. Πιθανόν να ακολουθήσουν κι άλλες αφού ο συγγραφέας συνεχίζει να έχει ανάγκη από τη συντροφιά και τον λόγο αναστημάτων που έχουν επηρεάσει τη ζωή του και που δεν είχε τύχει να συναντήσει όσο ζούσαν.