Αποφάσισα πως ο Ωρίωνας Λέικ έπρεπε να πεθάνει μετά από τη δεύτερη φορά που μου έσωσε τη ζωή. Όλοι λατρεύουν τον Ωρίωνα. Όλοι οι άλλοι, δηλαδή. Γιατί, αν με ρωτάτε, μπορεί να κρατήσει τα φανταχτερά μαγικά μάχης για τον εαυτό του. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπω στην ομάδα των φαν που τον λατρεύουν σαν θεό. Δε χρειάζομαι τη βοήθειά του για να βγω ζωντανή από το Σχολομαντείο, όπως αυτοί. Τι να μου πουν οι ορδές των τεράτων και των καταραμένων τεχνουργημάτων, τη στιγμή που το πιο επικίνδυνο πράγμα που υπάρχει στο σχολείο είμαι μάλλον εγώ; Δώστε μου μια ευκαιρία και θα ισοπεδώσω οροσειρές, θα σκοτώσω εκατομμύρια, θα γίνω η σκοτεινή βασίλισσα του κόσμου.

Αυτό τουλάχιστον περιμένει ο κόσμος. Οι περισσότεροι μαθητές εδώ μέσα θα πανηγύριζαν αν ο Ωρίωνας με σκότωνε σαν εκείνα τα τέρατα που σέρνονται έξω από τις αποχετεύσεις. Μερικές φορές, μου φαίνεται πως θα ήθελαν να γίνω η μοχθηρή μάγισσα που νομίζουν ότι είμαι. Το σχολείο σίγουρα το περιμένει.

Αλλά το Σχολομαντείο δε θα πάρει αυτό που θέλει από μένα. Ούτε ο Ωρίωνας Λέικ. Μπορεί να μην είμαι η λαμπερή ηρωίδα κανενός, αλλά θα βγω ζωντανή αποδώ μέσα, και θα το κάνω χωρίς να χρειαστεί να σκοτώσω χιλιάδες γι’ αυτό. Αν και σκέφτομαι σοβαρά να κάνω μια εξαίρεση μόνο για έναν.