Η ερμηνευτική προσέγγιση και ο σχολιασμός του βιβλίου της Αποκάλυψης επιχειρείται με βάση τον θεολογικό λόγο των Πατέρων της Εκκλησίας και, κυρίως, με βάση τη βιούμενη εκκλησιαστική εμπειρία. Οι ερμηνευτές αυτοί μας λένε ότι ο καιρός της Αποκάλυψης δεν είναι ούτε του παρελθόντος, ούτε του παρόντος, ούτε του μέλλοντος. Είναι ο καιρός της Εκκλησίας, της πάντοτε παρούσης Εκκλησίας. Κατά τούτο, το περιεχόμενο της Αποκάλυψης μας εισάγει στην ιστορία της Εκκλησίας και τελικά μας περιγράφει ποια είναι η διαρκής ιστορία της. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένας καιρός των εσχάτων, αυτό που συνηθίζουμε να λέμε Β Παρουσία. Αυτός όμως ο καιρός δεν μετράει με τους χρονικούς προσδιορισμούς που μετράμε εμείς τη φθορά μας και τον θάνατό μας. Δεν είναι ο καιρός του κόσμου τούτου.

Το μέρος, ή μάλλον ο τόπος στον οποίο ψηλαφούμε αυτή την πραγματικότητα της Εκκλησίας είναι η θεία Λειτουργία. Η θεία Λειτουργία μας βοηθάει, όπως μας την εκτυλίσσουν οι Πατέρες μας, να καταλάβουμε τί σημαίνει αυτό το «εδώ και τώρα και όχι ακόμα». Αυτή η Β Παρουσία του Κυρίου συμβαίνει τώρα, αλλά επίσης δεν έχει συμβεί ακόμα. Αυτό ψηλαφούμε σε κάθε θεία Λειτουργία. Τελικά η Αποκάλυψη θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε μια επανεύρεση της ευχαριστιακής διάστασης του εκκλησιαστικού μας βίου, δηλαδή της ευχαριστιακής διάστασης του κατ αλήθειαν βίου μας.