Τα Σπασμένα Φτερά πραγματεύονται την ιστορία ενός ανέφικτου έρωτα, του έρωτα του αφηγητή, ενός νεαρού ιδεαλιστή, για μια συμπατριώτισσά του, παντρεμένη παρά τη θέλησή της.

Ίσως το πιο ρομαντικό έργο του σπουδαίου Λιβανέζου συγγραφέα, και μοναδικό μυθιστόρημά του, το βιβλίο οφείλει τον τίτλο του σε μια συζήτηση που ο Γκιμπράν είχε με τη μητέρα του λίγους μήνες πριν από το θάνατό της: «Εάν δεν είχες γεννηθεί θα είχες παραμείνει άγγελος στους ουρανούς» του είπε. «Είμαι πάντα άγγελος» της απάντησε ο Γκιμπράν. «Πού είναι τα φτερά σου;» τον ρώτησε. Ο Γκιμπράν έθεσε το χέρι της μητέρας του στον ώμο του και είπε: «Να τα, είναι σπασμένα».

Το έργο, ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα της αραβικής λογοτεχνίας, η οποία μέχρι τότε κυριαρχείτο από την ποίηση, περιέχει εν σπέρματι τη μελλοντική σκέψη και το ύφος του Γκιμπράν. Η ιστορία είναι μόνο ένα πρόσχημα για να επιτρέψει στο συγγραφέα να εκφράσει απόψεις σχετικά με ζητήματα που τον απασχολούν -από τις αρχαϊκές παραδόσεις που κρατούν δέσμια τη γυναίκα της Ανατολής έως τα κακώς κείμενα της τοπικής φεουδαρχίας-, αλλά και σκέψεις για τη μελαγχολία, το θάνατο, την ομορφιά, την επανάσταση, τον έρωτα, τη μητρότητα, τη φύση... Ιδιαίτερα εμφανής είναι η ποιητική πνοή στο έργο: μεταφορές και σύμβολα υπάρχουν ακόμη και στους τίτλους των κεφαλαίων, οι δε φράσεις είναι τόσο ρυθμικές που θα νόμιζε κανείς ότι πρόκειται για ένα «ποίημα σε πεζό» - ένα λογοτεχνικό είδος που πρώτος ο Γκιμπράν εισήγαγε στην αραβική λογοτεχνία.