Σοφίτα είναι ο ναός που υπάρχει μέσα στον καθένα, εκείνο το μέρος απ' όπου ξεκινάει κανείς και όπου επιστρέφει στο τέλος, όπου ψάχνει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση ή, μάλλον, κάθε απάντηση είναι ένα ψέμα. Τέτοια βιβλία γίνονται όταν σώμα που δεν ξέρει πώς να αγαπήσει πια αγαπάει μια γυναίκα που ίσως να έχει φύγει στον κάτω κόσμο... Μια γυναίκα-θάλασσα στην οποία ξαναμπαρκάρει με τα κουπιά του σπασμένα και κάθε φορά επιστρέφει πιο πλούσιος για ένα σημάδι...

Ο ήρωας της Σοφίτας λέγεται Ορφέας. Κουβαλάει ένα αρχαίο όνομα και συνάμα μια σύγχρονη θλίψη. Μέσα από το βιβλίο περιγράφει την αναζήτηση μιας αγάπης που είναι πολύ πιο παλιά από τον ίδιο και την ερωμένη του κι όμως χωράει σε μερικά δυσανάγνωστα ραβασάκια και σκόρπιες αναμνήσεις που πονάνε όπου και να τις αγγίξεις... Ο τρόπος που εξομολογείται μπορεί και σώζει τις ιστορίες για την αγάπη από τη θλιμμένη μοίρα των παλιών ιστοριών που δεν ενδιαφέρουν πια κανέναν.

Σοφίτα είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που "αλλάζουν χέρια". Το αντίτυπο που ήρθε στα δικά μου είχε πάνω του δυο σημειώσεις... Η μία έλεγε: "Σου έγραφα πολύ. Δεν έλαβες τίποτα απ' αυτά, αγαπημένη. Όλα εξαφανίστηκαν κάπου ανάμεσα στις φλόγες και στις ανείπωτες λέξεις...". Και η άλλη: "Σου έγραφα πολύ. Δεν έλαβες τίποτα απ' αυτά, αγαπημένε. Όλα όσα έγιναν είναι μόνο μια σκιά μιας αγάπης που μπορούσε να συμβεί...". Φυσικά, τα ονόματα που είχαν το θάρρος να ξεγυμνωθούν κάτω από το φως μιας τέτοιας ομολογίας, δεν θα τα αναφέρω. Αλλωστε, αρκεί ο καθένας που θα διαβάσει αυτό το βιβλίο να προσθέσει τα κατάλληλα ονόματα και να κάνει τη Σοφίτα δικό του, προσωπικό ημερολόγιο.