Το βιβλίο "Σμιλεύοντας το χρόνο" του Αντρέι Ταρκόφσκι αποτελεί πνευματική αυτοβιογραφία εν τω γίγνεσθαι. Πολυετή "διαλείμματα" αναγκαστικής αργίας -που οδήγησαν τελικά τον ποιητή της νοσταλγίας στην αυτοεξορία, στην επιλογή της ισόβιας νοσταλγίας, που έρχεται να στοιχειώσει την ισόβια μοναξιά του καλλιτέχνη και να στενέψει ακόμα περισσότερο τα όρια του κόσμου- άρχισαν κάποια στιγμή να γεμίζουν με την καταγραφή στοχασμών γύρω από την κύρια ασχολία του, αντικείμενο νοσταλγίας κι αυτή...

Ωστόσο ο Ταρκόφσκι, μεταφυσικός στοχαστής και άνθρωπος της εποχής του, δε μας μιλά μόνο για τον κινηματογράφο, την τέχνη στην οποία αφιερώθηκε· αναφέρεται με θέρμη εφήβου στις συνθήκες της δουλειάς του, στα υλικά της τέχνης του, στην τέχνη γενικότερα και στα σημερινά κοινωνικά αδιέξοδα. Ο χρόνος, βασικό υλικό μιας τέχνης που "αναζητά ακόμα τη γλώσσα της", δεν αποτυπώνεται μόνο στα είκοσι τέσσερα καρέ της κινηματογραφικής ταινίας παρά και στο χαρτί όπου καταφεύγει ο δημιουργός: με τις απόψεις που αναπτύσσονται, βελτιώνονται, αλλάζουν, και ίσως απορρίπτονται -άλλωστε, "το βιβλίο αυτό γραφόταν πολλά χρόνια".

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ