Με την τρίτη του συλλογή, Σιωπηλοί Τραυματιοφορείς, ο Στέφανος Σταυρίδης επιστρέφει στην ποίηση μετά από σχεδόν δέκα χρόνια. Δεν δίνει απαντήσεις, αλλά ούτε και θέτει ερωτήματα. Επιδιώκει να εντοπίσει αδήλωτα θαύματα που υπάρχουν γύρω του και να επουλώσει αδήλωτα τραύματα που υπάρχουν εντός του. Τα ολιγόστιχα ποιήματά του -στις πλείστες των περιπτώσεων δεν ξεπερνούν τους δέκα στίχους- έχουν στραγγίξει τον λόγο σε βαθμό που μοιάζει εύθραυστος, αλλά διατηρεί ακέραια την όποια υφή του.

Ο Σταυρίδης άλλοτε ψηλαφεί με τη μνήμη -σαν τυφλός φωτογράφος- λαχταρώντας να μπει μέσα σε μια φωτογραφία, κι άλλοτε παρατηρεί αυτούς που φαντάζονται τη χαραμάδα στο κλειστό παράθυρο - είναι κι οι μόνοι που κρυώνουν. Η σκιά έχει μια αδελφή που εμφανίζεται τη νύχτα ντυμένη στα λευκά. Τα κλειστά μάτια στη φωτογραφία δύσκολα ανοίγουν. Το πορτοκάλι είναι χειροβομβίδα. Το παλτό βαρύ. Κι η ατολμία μια κάποια λύση. Μπραζίλια, και μόνο Μπραζίλια. Δεμένα τα μάτια όταν κοιμάσαι. Αμείλικτοι οι επικείμενοι κι αμίλητοι οι τραυματιοφορείς.