Ο Σίσυφος είναι ταυτόχρονα ένα από τα πιο θρυλικά αλλά και τα πιο παραγνωρισμένα πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας. Η λογοτεχνία της αρχαιότητας ελάχιστα αναφέρεται σε αυτόν: εκείνο που κυρίως έχουμε συγκρατήσει είναι ότι μετά το θάνατό του καταδικάστηκε να ανεβάζει αιώνια ένα βράχο ως την κορυφή ενός βουνού, και λίγο πριν από το τέρμα ο βράχος κατρακυλούσε αμείλικτα προς τα πίσω.

Ο ατελεύτητος μόχθος, που διαρκώς ξαναρχίζει δίχως ποτέ να πετατώνεται, σηματοδότησε την είσοδο του Σίσυφου στην ιστορία. Ο μύθος του, ξακουστός όσο κι ο μύθος του Οιδίποδα, τον ανέδειξε σε οικουμενικό ήρωα.

Βασιλιάς της Κορίνθου (που αρχικά ονομαζόταν Εφύρα), σχεδόν σύγχρονος του Μωυσή (μεταξύ 14ου και 13ου αιώνα π.χ.), ο Σίσυφος ήταν, λένε, ο πονηρότερος των ανθρώπων. Ξεσκέπασε έναν κλέφτη που μέχρι τότε ήταν αδύνατον να βρεθεί, αψήφησε τον Δία, ξεγέλασε τον άρχοντα του Κάτω Κόσμου, τον Αδη, κατάφερε να νικήσει ακόμα και τον θάνατο -για κάποιο διάστημα φυσικά. Ήταν επίσης, κατά πάσα πιθανότητα, ο πατέρας του περίφημου Οδυσσέα.