Είναι γνωστό ότι το έργο του Αναγνωστάκη κυοφόρησε, στην κυριολεξία, την εποχή του, με την έννοια της διάσωσής της, όχι βέβαια με όρους ρεαλιστικούς, αλλά με τους όρους της καλλιτεχνικής αναπαραγωγής, μετουσίωσης και μετασχηματισμού της. Σε αυτή την τελευταία λειτουργία του ποιητικού του έργου θέλησα να σταθώ για να διερευνήσω, δειγματοληπτικά και μέσα από έναν δρόμο διαφορετικό από αυτόν των πραγματολογικών αναλύσεων, τη σύνδεση της ποίησής του με τη ζωή, τόσο ως μέγεθος πραγματικό, απτό, χειροπιαστό, όσο και ως μέγεθος κυρίως καλλιτεχνικό. Ως πηγή ή δεξαμενή που προσπορίζει στον καλλιτέχνη, πέρα από τα θέματα, τους ανθρώπινους τύπους, τις αφορμές και τα ερεθίσματα, τη λογική της σύνθεσης - μια λογική ξεκάθαρα δραματική που εισέρχεται στην ποίηση, όχι για να τη μεταμορφώσει σε θέατρο (την πιο αντικειμενική, την πιο «ζωική» από όλες τις τέχνες), αλλά για να τη μετουσιώσει σε δράση, σε ενέργεια, σε κίνηση, σε ζωή.