Ο Μενέλαος Καρανικόλας, εθελοντής στρατιώτης πεζικού, προσπαθεί ανεπιτυχώς να αυτοκτονήσει πέφτοντας από όλους τους λόφους της Αθήνας. Τώρα στρέφεται στην Ακρόπολη. Η αφήγηση διαμορφώνεται μέσα από μια κυκλική σειρά επιστολών προς τον πατέρα, τη μητέρα και τη θεία του Μενέλαου. Στις επιστολές προς την αγαπημένη του θεία, ο Μενέλαος μοιράζεται την έρευνά του για μια σειρά αυτοκτονιών από τον βράχο της Ακρόπολης από τα τέλη του 19ου αιώνα έως και το τέλος του 20ού, συλλέγοντας εμμονικά (ψευδο)τεκμήρια από ιστορικές και σύγχρονες εφημερίδες της εποχής για τους αυτόχειρες της Ακρόπολης. Παράλληλα γυμνάζεται σαν να μην υπάρχει αύριο. Για τον Μενέλαο η αυτοχειρία είναι κάτι οικείο, χωρίς να εξιδανικεύεται.

«Επισκέφθηκα πάλι τον βράχο. Είχες παρατηρήσει ποτέ πως είναι ίσως το μόνο σημείο της πόλης που δεν σε σκιάζει τίποτα πέρα από τις τολύπες; Το ξέρεις, θεία μου, πως αυτός ο τόπος δεν φτιάχτηκε για ανθρώπους; Οι άνθρωποι μόνο περνούν από εκεί ή καταλήγουν εκεί. Επιπλέον είναι το μόνο σημείο από το οποίο δεν φαίνεται η Ακρόπολη. Το μόνο μέρος που κρύβει τον βράχο. Θεία μου, έχεις σκεφτεί ποτέ αν πράγματι υπάρχει τούτη η πόλη; Εγώ νιώθω στους ώμους μου και στο στομάχι μου, στις άκρες των νυχιών μου πως όλη η πόλη προσδοκά να γίνει ο βράχος και αποτυγχάνει συνεχώς οικτρά. Είναι όλη η ζωή μας στην πόλη ένα εμπόδιο μόνο για να επιστρέψουμε στον βράχο».