Οι γυναίκες χωρίζονται σε Εύες και σε Λιλίθ. Είτε από τη φύση τους, είτε ανάλογα μ΄ αυτόν που έχουν απέναντί τους. Θα στις χαρακτηρίσω χονδρικά.
Οι Εύες είναι αυτές που θέλουν άντρα κολώνα του σπιτιού τους και κουβαλητή. Πρώτα εραστή και ύστερα πατέρα των παιδιών τους. Το κυριότερο πιά στην εποχή μας: να ΄χει ένα σίγουρο μισθό, να κάνει όλες τις υποκλίσεις που χρειάζονται για να τον αυξήσει και, ει δυνατόν, να τον παραδίδει ολόκληρον στα χέρια τους.
Οι άλλες, οι Λιλίθ, δεν θέλουν τίποτα απ΄ αυτά, μα για να γίνουν πρόθυμα δούλες, σαν τις Εύες απαιτούν ηρωισμούς, μαρτύρια, μεγαλοφυία κ.λπ.
Όταν λοιπόν εσύ θέλεις να μεταχειριστείς μια γυναίκα ως νταντά, σωφέρ, δακτυλογράφο, δημοσιοσχεσίτισα και γενικά ακούραστη συνεργάτιδα μέρα-νύχτα με δικά σου ακόμα και την πέννα και το όνομά της, πρέπει να αποφασίσεις τι από τα δυο θα είσαι. Στη δική μου περίπτωση ίσχυε το δεύτερο, της Λιλίθ, αυτής που δε θέλει ούτε ασφάλεια, ούτε λεφτά, ούτε έρωτες. Όμως έπρεπε να παραμένεις ήρωας. Γιατί άλλο αντάλλαγμα δεν σου ζητούσα: έστω κι αν μπορούσες να το δώσεις, να είσαι βέβαιος πως δεν θα το ήθελα.
Με άλλα λόγια: Πώς και γιατί σου φάνηκε πως πρόσφερα τόσα αν δεν είχα την ηδονή να πιστεύω πως, πέρα από καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις, υπηρετούσα κάτι πολύ σπουδαίο;