Ήδη από τα χρόνια του Ηρακλείτου, το ορμητικό νερό των ποταμών συμβολίζει την κίνηση και την αλλαγή. Η παροχή του, όμως, δύσκολα μεταβάλλεται, διαυγάζοντας μια σταθερότητα. Σε όλες τις εποχές οι άνθρωποι ποθούσαν κάποια σταθερότητα. Ωστόσο, ο Χρόνος Χρόνος-Κρόνος με συνέπεια καταβροχθίζει τα γεννήματά του, σπέρνοντας αναρριχητικά ζιζάνια πλησίον κάθε Πύργου της Βαβέλ. Η a priori υποψία της θνητότητας των πραγμάτων συνεπιφέρει αγωνία ή ένα ακαταμάχητο αίσθημα ματαιότητας. Πολλές μνημειώδεις δημιουργίες μα και ισάριθμες συμφορές αφορμήθηκαν από την ενθύμηση του θανάτου. Αραγε υπάρχει θεραπεία για αυτόν; Σε μια ζωή χωρίς αρχές, σε πελάγη δίχως ορατές ακτές, μοιραία απομένουν δύο επιλογές. Ν’ αγκαλιάσεις την αυτοεκπληρούμενη προφητεία του μηδενισμού ή ν’ αποζητήσεις μέχρι τέλους μια πυξίδα, κατά προτίμηση μία δοκιμασμένη πυξίδα, για να σε κατευθύνει προς τους λόγους και το νόημα των όντων.

Η ιστορία των ανθρώπων είναι μία ιστορία τραυμάτων. Κάθε τραύμα έχει προσωπική και κοινωνική διάσταση, διότι πρόσωπο σημαίνει σχέση. Τα εντός αντικατοπτρίζουν τα εκτός. Κι αντίστροφα, η κοινωνία δίνει την εντύπωση πως ζει οργανικά, όπως κάθε μέλος της προσωπικά. Αφού διέλθει από ποικίλες φάσεις, καλείται να αποφασίσει πώς και πού θα παραδώσει τη σκυτάλη της διαδοχής. Συντάσσει θέλοντας και μη διαθήκες, χωρίς καμία εγγύηση για την ευόδωσή τους, εφόσον κάθε γενεά ομνύει αυθόρμητα σε κάποια επανάσταση, τετελεσμένη, εκτυλισσόμενη ή προσδοκώμενη. Οι ουσιαστικές επαναστάσεις, βέβαια, ξεκινούν εκ των ένδον, στους βίους καθημερινών ανθρώπων, που αθροίζονται. Εάν εξέλιπε η ανάγκη του, αυτό το μήνυμα δεν θα ταν τόσο τετριμμένο σήμερα. Κι εδώ ενσκήπτει αμείλικτο το δίλημμα του μηδενός και της πυξίδος, της παραιτήσεως και του αγώνος προς επίτευξη νοήματος, για κάθε άνθρωπο και κάθε συλλογικότητα. Η ανά χείρας ποιητική συλλογή διαπνέεται από την υπόμνηση αυτού του διλήμματος.