«Καθόμουν στο κυψελιώτικο μπαλκονάκι μου κι αγνάντευα τη λατρεμένη Αίγινα λουσμένος στην αιθρία μιας αλκυονίδας μέρας στις αρχές του 2024 και μου ήρθαν σαν φιλμ στην οθόνη του μυαλού μου εικόνες και διαθέσεις και θραύσματα από διαβάσματα και στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα και σχεδόν όλος μου ο βίος, και αναλογιζόμουν πόσο αδυσώπητα κυλάνε τα δευτερόλεπτα και πόσο απειλητική είναι της φθοράς η σκιά, κι άκουσα τον Bob Dylan να μου τραγουδάει “Time is a jet plane” και τον Guy Debord να μιλάει για το βουητό του καταρράκτη του χρόνου, και τον Ralph Rumney να υποτονθορύζει “tempus passes but does not yet fugit” και καταπιάστηκα με τη φαινομενολογία της συνείδησης του εσωτερικού χρόνου και πήρα να σκέφτομαι πώς δύναμαι να βάλω τρικλοποδιές στην απειλητική επέλαση των γηρατειών και στρώθηκα και συνέθεσα ένα μακρινάρι και του έδωσα τον τίτλο Το ποίημα λέει καλημέρα, γιατί αισθάνθηκα ότι είχε έρθει στο μπαλκονάκι ένα Ποίημα και με καλημέριζε και μου έλεγε Γράψε με, Ίκαρε, γράψε με!