Στα σουαχίλι, μπουάνα σημαίνει αφεντικό. Έτσι φώναζαν οι ιθαγενείς του Βελγικού Κονγκό κάθε λευκό άντρα που είχε έρθει να διαφεντέψει τη χώρα τους και τις ζωές τους. Μπουάνα αποκαλούσαν στο Κονγκό και όσους είχαν ζήσει τα πέτρινα χρόνια της ιταλικής Κατοχής στη Ρόδο και είχαν δει με τα μάτια τους το θεριό του φασισμού να στραγγίζει τις ζωές τους. Όσους επέζησαν τρώγοντας μόνο βλίτα για μήνες ολάκερους και κάποια στιγμή, χωρίς ελπίδα πια, στρίμωξαν τα όνειρά τους σε μια βαλίτσα κι έφυγαν. Μπουάνα όμως είπαν κι ένα κορίτσι που επιβίωσε, ερωτεύτηκε και, όταν το επέβαλε η ανάγκη, ξενιτεύτηκε με δυο μωρά στην αγκαλιά. Κι έγινε η κόρη που συγχώρεσε τα ασυγχώρητα, η γυναίκα που δεν κουράστηκε να χτίζει τη ζωή της μέσα στα χαλάσματα ξανά και ξανά. Μια γυναίκα φτιαγμένη από τη στόφα των ανθρώπων που γράφουν Ιστορία.

Η Αναστασία έζησε πολλές ζωές. Βίωσε την καταπίεση των Ιταλών και των Γερμανών κατακτητών στη Ρόδο, τη μετανάστευση με δυο μωρά στην αγκαλιά, τη μοναξιά στην απεραντοσύνη της Αφρικής. Από την πείνα της Κατοχής βρέθηκε να εμπορεύεται στο Κονγκό, να πετυχαίνει και να προκόβει εν μέσω επαναστάσεων και κάθε είδους κρίσεων. Έγινε κομμάτι του απόδημου ελληνισμού που διαπρέπει, αγωνίζεται, νικά και μοιράζεται τον πόνο κάθε καταπιεσμένου λαού.