«Αλήθεια λέω» δοκίμασε να την πιέσει. «Υπάρχει κι άλλος κόσμος στο νησί, πέρα απ’ τον ξένο». Αλλάζοντας φορά, η Καλυψώ έπιασε να ξετυλίγει το νήμα απ’ τον αριστερό καρπό και να το τυλίγει πίσω στο κουβάρι. «Καλά θα κάνεις να κοιμάσαι περισσότερο» της πέταξε στο τέλος, χωρίς να την κοιτάζει. «Και να μην ονειρεύεσαι τόσο. Τα πολλά όνειρα βλάπτουν. Κι ας μην ξεχνάμε πως μας βαραίνει και τις δυο μια κούραση αιώνων». Έχουν περάσει αιώνες από τον απόπλου του Οδυσσέα, κι η Καλυψώ, πιστή στο όνομά της, καλύπτει το νησί της με την ομι?χλη των πε?πλων της, κρατώντας αθέατο τον κόσμο, απομονώνοντας έτσι και τη Μελάνθη, την τελευταία δούλη που της έχει απομείνει. Ώσπου μια μέρα φτάνει στο νησί ένας ξένος από τη σύγχρονη εποχή. Η άφιξή του θα γίνει αφορμή να ζωντανέψουν μνήμες από το παρελθόν, και να δοκιμαστεί η φιλοξενία αλλοτινών και τωρινών καιρών. Σιγά σιγά θ’ αρχίσει να βλέπει η Μελάνθη αυτά που δεν μπορεί να συγκαλύψει πια η Καλυψώ.