Η Φραγκογιαννού, μια γυναίκα που έχει υποστεί τη μητρική κακομεταχείριση και την πατρική αδικία εξαιτίας του φύλου της, την οικογενειακή καταπίεση και την εξαντλητική προσφορά των υπηρεσιών της στους γονείς, στον σύζυγο, στα παιδιά και στα εγγόνια της λόγω των κοινωνικών συνθηκών, φτάνει στα όρια της παράνοιας. Κάτω από το βάρος της αφόρητης πίεσης θεωρεί ότι τα νεογέννητα κορίτσια των φτωχών οικογενειών μόνο βάρος αποτελούν για τις οικογένειές τους και μόνο βάσανα και πόνους θα αντιμετωπίσουν σε όλη τους τη ζωή. Συμπεραίνει ότι είναι προτιμότερο να μην έρχονται στη ζωή, αλλά και αν έρθουν, ότι είναι καλύτερο για όλους να μη ζήσουν.

Αποφασίζει να πάρει το βάρος της αμαρτίας στους ώμους της και να δώσει εκείνη, όποτε μπορεί, τέλος στη ζωή τους με τα ίδια της τα χέρια. Αδυνατεί να απαλλαγεί από την παράφορη ορμή που την κυριεύει, συνεχίζει να εγκληματεί και βρίσκεται αντιμέτωπη με τον ανθρώπινο νόμο. Κυνηγημένη απ’ όλους, προσπαθεί να βρει καταφύγιο σε ένα ερημητήριο, να εξομολογηθεί τα κρίματά της και να ζητήσει συγχώρεση από τον Θεό. Όταν αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί πλέον να φτάσει στον τελικό προορισμό της, προτιμά να δώσει τέλος στη ζωή της, με τη βεβαιότητα ότι η κρίση του Θεού, όποια και αν είναι, θα είναι δικαιότερη από την κρίση των ανθρώπων.