Πόσες φορές άραγε σταθήκαμε ξάγρυπνοι κάτω από το φως των αστεριών ψάχνοντας στο ουράνιο σύμπαν την απάντηση για το τι είναι αγάπη; Πόσες φορές την ψάξαμε σε γελαστές καρδιές, σε λαβωμένα δάκρυα, σε ήχους στεναγμών;

Τη βλέπαμε να σεργιανά στις τρυφερές σελίδες ενός κοριτσίστικου ημερολογίου κρυμμένη σε αναμνήσεις για κείνο το πρώτο νεανικό σκίρτημα με τον ξανθομάλλη Paul, να ακουμπά χαμένη στον παράνομο έρωτα του Μάνου με τη Χριστίνα, να ξεγλιστρά στη βαριά σκιά της Λευκής σελίδας, στις πελάδες του Μεσολογγίου, να δραπετεύει στον Πάνο και την Αμαλία, ακροβάτες μιας Καμπύλης γραμμής, να σιωπά στον ήχο της Αρτάνης που έσκαγε στο μυαλό του Εμμανουήλ, μα και στα Σημεία στίξης μιας ζωής ολάκερης.

Την κοιτάζαμε να έχει απομονωθεί στα Κύθηρα στη γη της Αφροδίτης, να τσαλαβουτά, στα αιγαιοπελαγίτικα νερά της 'Ανδρου, τυλιγμένη στη Λαβωματιά άνανδρων και μικρόψυχων εγωιστών, που έταξαν Παλάτια χτισμένα στο κύμα, μα δεν κατάφεραν να χαρίσουν ούτε τις Στροφές ενός βαλς, αποσιωπώντας χρόνια ολάκερα την αλήθεια για της Ψυχής το λευτέρωμα, ενώ όφειλαν για πάντα να τριγυρνάνε σε κείνη τη γη που γίνηκε ελπίδα για να ανθίσει ο Λαβωμένος ανθός, τραγουδώντας δυνατά το θα σε λατρεύω.