Μικρές ιστορίες ειπωμένες, μπορεί, από μια τρύπια χλαίνη κρεμασμένη στο καρφί της πόρτας, που τις νύχτες η τρύπα γίνεται στόμα και μιλάει με ανθρώπινη λαλιά. Δυο πόδια ακρωτηριασμένα από κρυοπαγήματα, στον διάδρομο, κάνουν νυχτερινή περίπολο, την ίδια ώρα που η Στοίχαινα σμίγει με τον ιατροφιλόσοφο πάνω στις μαρμάρινες κερκίδες του αρχαίου θεάτρου, ένας αυτόχειρας στη σκοπιά φαντάρος με τον πνιγμένο στο ποτάμι αδερφό του στοιχειώνουν ξανά τον Αραχθο, ένας εκτελεστής από την Κύπρο ανταμώνει τον εξόριστο ζωοκλέφτη από τη Μυτιλήνη, ο καλόγερος της Εικοσιφοίνισσας κουβεντιάζει με το Ντουρντουβάκι του Κίτσεβου, ο Σπαρτιάτης Λύσανδρος συναντιέται με τον Βούλγαρο κομαντάντ Παλάζωφ στην ανασκαφή και οι μαθητές του γυμνασίου σε ένα νησί συνταξιδεύουν καθημερινά με έναν εισπράκτορα λεωφορείου πρώην λαϊκό δικαστή της Λαοκρατίας.

Θαρρεί κανείς πως όλα περιστρέφονται σε μια «λοταρία θανάτου», στον τόπο που βασιλεύει η πρόθεση «αμφί» και οι σχέσεις των ανθρώπων του με την εξουσία είναι η σχέση που έχει η «πέτρα και το αυγό». Μικρές ιστορίες σαν πινακοθήκη πορτρέτων και τοπίων, στρωματογραφία σε παλίμψηστο συλλογικής μνήμης ή, με κινηματογραφικούς όρους, «πλάνα σεκάνς» που διατρέχουν, εκατό και, χρόνια ελληνισμού.