Από μικρός φοβόταν τις καταιγίδες ο Μιχάλης. Μα τώρα πια είχε μεγαλώσει. Δεν σκεπαζόταν μέχρι τα μάτια να μη βλέπει το φως των αστραπών. Δεν κάλυπτε τα αυτιά με τις παλάμες του να μην ακούει τις βροντές. Η μόνη καταιγίδα που τον τρόμαζε ήταν αυτή που μαινόταν μέσα του. Όμως κι αυτή θα την αντιμετώπιζε. Γιατί ήταν πια δυνατός. Σίγουρος για τον εαυτό του. Σηκώθηκε αποφασιστικά και άνοιξε το παράθυρο. Μια αστραπή κι ύστερα το απόλυτο σκοτάδι…

Πόσα πράγματα προλαβαίνεις να κάνεις στη ζωή σου; Πόσα λάθη; Και πόσα από αυτά θα αναγνωρίσεις; Θα μπορέσεις να τα διορθώσεις; Όλα ξεκινούν με μια Αστραπή και τελειώνουν σε έναν Ωκεανό. Όλα μπορούν να αλλάξουν. Όλα... Ώσπου να πεις την αλφαβήτα.