Πρόκειται για μια σύνθεση σαράντα έξι ποιημάτων και επτά πεζών χωρισμένη σε δύο μέρη, με έντονο το στοιχείο της περιγραφής, του ρυθμού και της μουσικότητας των λέξεων. Βαθιά ανθρωποκεντρική, η ποιητική αφήγηση ξεδιπλώνεται άλλοτε με φόντο το αστικό τοπίο και τους ανθρώπους του, κάποτε σε χώρους αυστηρά ιδιωτικούς, και άλλοτε μέσα στην πολύμορφη ανοιχτωσιά του ελληνικού τοπίου. Η ανεξίτηλη δύναμη της μνήμης, η αναμέτρηση με την απώλεια, η μοναχικότητα ως προσωπικό και κοινό βίωμα, αντιδιαστέλλονται προς την ομορφιά, το ταξίδι της ζωής που προχωρά ακατάπαυστα, την αυτοσυνειδησία και την εκπλήρωση της συντροφικότητας. Το αποτέλεσμα είναι ένας ύμνος στο ανθρώπινο βίωμα, το τόσο προσωρινό και συνάμα τόσο αιώνιο.
