...Αλλες να την πετροβολούν και άλλες με ότι σκεύος βρήκαν να κάνουν τον κρότο της ντροπής. Και λες όλες να τις παίρνει ρεύμα ηλεκτρικό, με το που φάνηκε στην άκρη του δρόμου, να κτυπάνε τους τενεκέδες, τα κόσκινα, τα τηγάνια και τις κατσαρόλες, όσο δυνατά ήταν μπορετό, ένας κρότος που ριγούσε κι ανατρίχιαζε την πλάση γύρω. Και όλες μαζί μετά να τα παρατάνε κάτω στη γη και με κραυγές, γιουχαΐσματα, φασκελώματα, να της βάζουν κατάρες και αναθέματα, να τη φτύνουν και να της ρίχνουν σαν βροχή τες κοτρόνες που μάζεψαν από πριν κάτω στα πόδια τους.
Αλλες να την κοροϊδεύουν και να την περιγελούν με χάχανα τρανταχτά, που γίνονταν πιο δυνατά κάθε που άκουαν το Λούλλη με τους στίχους του:
-Αμα γλυτζιάνει το μωρόν βυζάννει τζι ούλλον θθέλει τζι άμα λιμπίσει ξενητζιόν, περίτου που το μέλιν!
Τον μποξά τον έβαλε στο κεφάλι να το προστατεύσει, οι πέτρες να την κτυπούν σαν βροχή μερικές φορές έπεφτε κάτω και με πόνο ξανασηκωνόταν. Και αυτές που την ακολουθούσαν από το σπίτι να την κτυπούν με τις βέργες και αυτά τα χτυπήματα να γίνονται ολοένα και πιο δυνατά...