Φοράς τα κόκκινα παπούτσια του χορού και της γιορτής, ντύνεσαι τα καλά σου, κι οι δυο σας, ο Έρωτας κι Εσύ, έρχεστε “εις χορού κοινωνίαν”. Καθώς κινείστε κυκλικά στην πίστα του χορού, το ξύλινο πάτωμα γίνεται καμβάς που επάνω του τα κόκκινα παπούτσια σχεδιάζουν ιστορίες, ιστορίες γελαστές ή σκυθρωπές, ευτυχισμένες ή πονεμένες, ψυθιριστές ή φωνάσκουσες. Κι ο ποιητής, πανταχού παρών, τις αφουγκράζεται και τις ντύνει με λέξεις.

Φορώ τα κόκκινα παπούτσια του χορού και της γιορτής, ντύνομαι τα καλά μου, κι οι δυο μας, ο Έρωτας κι Εγώ, ερχόμαστε σε συνουσία φωτός χορεύοντας ως την αυγή, το βλέμμα μας στραμμένο στην ανατολή, την υπέρλαμπρη πατρίδα του Ήλιου, το λίκνο των αναγεννημένων ελπίδων. Γιατί, κι ας είμαστε εραστές, είμαστε αδέλφια, παιδιά του Ήλιου και της Γης, Ήλιοι με δυο καρδιές σα μια να πάλλονται στα στήθη τους. Έτσι υποδεχόμαστε το νέο φως. Χορεύοντας. Κι όσο αγκαλιά χορεύουμε, τόσο πιο κόκκινα βάφονται τα κόκκινα παπούτσια του χορού και της ζωής και τα δικά μας.