...- Παιδί μου, πήγαινε για λίγο έξω. Πρέπει να μιλήσουμε κι αυτά που θα πούμε είναι κουβέντες για μεγάλους. Ήξερα καλά τον πατέρα. Σπάνια έλεγε «παιδί μου», κι όταν το έκανε, καταλάβαινα πως δε σήκωνε κουβέντα. Αυτό πάντως που μου κανε εντύπωση, ήταν ότι ακόμα και η Αλεξάντρα, που σε κάτι τέτοιες στιγμές έπαιρνε το μέρος μου, εκείνη τη φορά, δίχως να πει τίποτα, μου έγνεψε πως συμφωνεί μαζί του. Δεν είχα κέφι για κούνια και παιχνίδια στον κήπο κι έτσι σκέφτηκα να πάω να βρω τον αδερφό μου. Ήμουνα σίγουρη πως ήταν σ ένα οικόπεδο λίγο πιο κάτω από το σπίτι μας κι έπαιζε μπάλα. Στο δρόμο έπεσα πάνω στον κύριο Πετρόπουλο.
- Γεια σου, Γωγούλα!
- Καλημέρα σας, κύριε Πετρόπουλε, τι κάνετε;
- Δόξα τω Θεώ, παιδί μου, καλά. Καλά κι από σήμερα ακόμη καλύτερα!
- Α...
- Από την ώρα, παιδί μου, που ο στρατός μας έκαμε επανάστασιν και ανέλαβε τα ηνία της χώρας, είμαι μια χαρά!
- Τι είναι τα ηνία;
- Ηνία είναι τα χαλινάρια, παιδί μου. Τα χαλινάρια της χώρας λοιπόν, τα οποία ήσαν έτοιμοι να υφαρπάξουν οι κομμουνισταί, τα κρατούν πλέον τίμιοι Έλληνες αξιωματικοί. Ιδού ο λόγος για τον οποίο είμαι χαρούμενος. Όχι απλώς χαρούμενος, ενθουσιασμένος είμαι, μικρή μου!
Τον χαιρέτησα και γύρισα στο σπίτι μουδιασμένη. Δεν είχα καταλάβει τίποτα από όσα μου είπε, αλλά, έτσι από διαίσθηση, κάτι δε μου πήγαινε καλά. Διάβολε, δεν μπορεί οι γονείς μου να ήταν αναστατωμένοι με όσα έλεγε το ράδιο κι εκείνος να έχει χεστεί απ τη χαρά του! Κάποια εξήγηση έπρεπε να υπάρχει. Ασε δε που αυτή η εικόνα της χώρας να φοράει χαλινάρια δε μου άρεσε καθόλου, με φόβισε!...