Δεν είναι θρίλερ, δεν είναι κοινωνική ανάλυση, δεν είναι μελέτη μιας ιστορικής διαδρομής στα ελληνικά πράγματα του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα, δεν είναι παιχνίδι συναισθημάτων. Είναι όλα αυτά μαζί, στην μεταπολεμική Αθήνα, γραμμένα από έναν Αθηναίο που δείχνει να ξέρει καλά τα πράγματα που επεξεργάζεται. Μοιάζει με αυτοβιογραφία, πάλι όμως όχι, καθώς όσα εξιστορούνται είναι ξένα στον καθημερινό άνθρωπο και μοιάζουν μαγικά.

Διαβάζοντας το μυθιστόρημα βρίσκεσαι δίπλα σε πρόσωπα ίδια με σένα αλλά και διαφορετικά, είσαι μέσα σε χώρους της εποχής, γίνεσαι αυτόπτης μάρτυς γεγονότων, βιώνεις έντονα συναισθήματα. Νοιώθεις ταυτόχρονα οικείος και μακρινός, καθώς όλ αυτά μπορεί να είναι αληθινά, αλλά μπορεί και να μην είναι. Όσα εξιστορούνται δείχνουν να έχουν υπάρξει, αφού μοιάζουν αυτοβιογραφικά. Aλλοτε πάλι δείχνουν τόσο πέρα από τα συνήθως τεκταινόμενα, που σκέφτεσαι ότι είναι σκέτα αποκυήματα της φαντασίας. Όμως σημασία έχει ότι ο ίδιος ο συγγραφέας δείχνει, είναι βέβαιος, πως όλα είναι πραγματικά και πως κάπου συμβαίνουν. Μπορεί να μη συμβαίνουν όλα μαζί στους ίδιους ανθρώπους, στην ίδια ιστορική στιγμή, στους ίδιους κοινωνικο-οικονομικούς χώρους που τα τοποθετεί εκείνος, όμως υπάρχουν και του φτάνει πως ο ίδιος ξέρει ότι στην δική του ιστορία είναι όλα αλήθεια.

Στόχος του δεν είναι να πείσει και τον αναγνώστη για την αλήθεια τους αυτήν. Και όμως το καταφέρνει με τους μαγικούς τρόπους που γνωρίζουν οι συγγραφείς όταν ξέρουν να παίζουν καλά το παιχνίδι που λέμε συγγραφική διαδικασία.