«Good evening. I am Alfred Hithcock», «Καλησπέρα σας. Είμαι ο ’λφρεντ Χίτσκοκ». Με αυτό τον χαιρετισμό, τονίζοντας με λονδρέζικη προφορά τα δύο «κ» του Χί-τσ-κοκ, ο σκηνοθέτης παρουσίαζε το πρόγραμμά του στην τηλεόραση ή και τις ταινίες του ακόμα, σε ευρηματικά τρέιλερ. Πρόσωπο, συνήθως, ανεικόνιστο ο σκηνοθέτης, με τη θέση του πάντοτε πίσω απ την κάμερα, είναι φιγούρα άγνωστη για τους θεατές των ταινιών του. Ο Αλφρεντ Χίτσκοκ ήταν εξαίρεση• εξαίρεση που έδωσε στο σινεμά δεκάδες ξεχωριστές ταινίες κι έναν ιδιαίτερο εκφραστικό τ(ρ)όπο, το σασπένς. Βέρος Λονδρέζος, ρίζωσε στο Χόλιγουντ σαν τον συμπολίτη του Τσάρλι Τσάπλιν κι έγινε μια από τις πιο γνωστές φιγούρες του σινεμά, όπως κι εκείνος.

Μια έκδοση αναψηλαφιτική των ταινιών του έρχεται να ξαναπεράσει από την κρησάρα του δικού της χρόνου αυτό που θα μπορούσε να είναι το πλέον ευδιάκριτο χνάρι σε ό,τι τον ακολούθησε: την επιδραστικότητα. Έχει ξανασχοληθεί, λοιπόν, η ΠΕΚΚ με τον Χίτσκοκ, αλλά οι καιροί επιβάλλουν να το επαναλάβει, στο ξεκίνημα μιας παντοιοτρόπως καινούργιας «ταινίας»: Τα Πουλιά έγιναν ιοί και ο τρόμος από ψηλά δεν είναι πλέον υπόθεση μόνον του σινεμά. Και το ταξίδι είναι τρόμος, με το Ψύχω να περιμένει να πάρει τον λόγο.