Σαν βρύση η μάνα στάλαξε μέσα στην αγκαλιά της δύο δροσερές σταγόνες. Δύο αγόρια. Τον Μάρκο και τον Δημοσθένη. Έμαθαν να γελάνε και να κλαίνε με συντροφιά τον απόηχο του πολέμου. Κι όπως έτρεχαν μέσα στους αγρούς παίζοντας γύρω απ’ τις μυγδαλιές, έτσι έτρεξαν και τα χρόνια, αφού σμίλεψαν στο κορμί τους μια αλλιώτικη νιότη. Απ’ την ψυχή τους ανέβλυσε η λαχτάρα για το κόμμα και ο πύρινος έρωτας για την ίδια κοπέλα. Η Μυγδαλιά διάλεξε τον έναν από τους δύο, κείνον που πίστεψε ότι θα φροντίσει να μη δακρύσουν ποτέ τ’ άνθη της. Το μυρωδάτο όνομά της έσπειρε στις καρδιές των δίδυμων αδερφών μία άσβεστη επιθυμία για κοινή εκδίκηση. Η πληγωμένη αδελφοσύνη, όση είχε απομείνει, έδωσε τη θέση της στην ιδεολογική σύγκρουση, στην προδοσία, στην εγκατάλειψη και στη φυγή. Η λυγερόκορμη γυναίκα, η άτεγκτη συνείδηση, η ματαιόδοξη πάλη ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά, η πανέμορφη Ανεμώνη, οι φίλοι, η οικογένεια, όλα μπήκαν στον μύλο της μνήμης δεκαετίες αργότερα, έναν ηλιόλουστο Γενάρη. Οι μυγδαλιές, δακρυσμένες, ήρθαν στο προσκεφάλι της ζωής να ξεπροβοδίσουν εκείνους που αγάπησαν αληθινά έστω για μια φορά στη ζωή τους, αλλά δεν τόλμησαν ποτέ να το προσφέρουν δώρο.

Η μετεμφυλιακή Ελλάδα του 1950 μέσα από αλύτρωτα γεγονότα. Ένα δυνατό μυστικό, καλά κρυμμένο, ανάμεσα στη Σκιάθο, στην Κερύνεια και στην Αθήνα. Μια δικαίωση για λογαριασμό εκείνης που δεν ξέχασε το όνειρο για τη ζωή που δεν ήρθε.