«Λουκά, με αυτά που κάνεις θα μείνεις μόνος!» μου είπε μια μέρα η μαμά.
Πήρα το ύφος του μετανιωμένου παιδιού.
Παλιά έπιανε αμέσως. Εκείνη τη μέρα, όχι.
«Στο δωμάτιό σου, τώρα!» μου φώναξε κι εγώ, απλώς, εξαφανίστηκα.
Μόλις είχε φύγει από το σπίτι η νονά μου.
Μα πού να ήξερα ότι τα χέρια μου είχαν σοκολάτα;
Ήμουν σίγουρος ότι τα είχα σκουπίσει.
Εγώ να την αγκαλιάσω ήθελα μόνο.
Μανία κι αυτή να φοράει λευκά ρούχα την άνοιξη...