Με το αρχέγονο στοιχείο της αγριότητας, ως εσωτερική σχέση ψυχικών ποιοτήτων η Χρύσα Βλάχου προσεγγίζει τη δυνατότητα συνάντησής μας με ήχους και σχεδιάσματα ως κραυγές και σιωπές σημείων. Είναι ένα παιχνίδι με τη στιγμή και τη διάρκεια, με τον ελιγμό και την ευθύτητα, στις ρίζες της οποίας γεννιέται μια βαθιά απόκλιση. Το ποίημα με τίτλο «Συλλογική απάθεια» προάγει μια αντίδραση στη βία μέσω της ενσωμάτωσης αλλότριων μορφών, ο «Αλυσιτελής πόθος» απαντά στη θνητότητα, «Το ταξίδι της λέξης» επισκοπεί το νόημα της σάρκας, «ο Ξένος» αυτονομείται και εισέρχεται σε χώρο όπου οι άνθρωποι πασχίζουν να συναρθρωθούν, να βρουν τη σχέση με το σώμα τους. Δεν είναι η δύναμη της αντανάκλασης που φωτίζει τα πρόσωπά τους αλλά η δύναμη της ετερογενούς διάλυσης, της ασάφειας ή της απάθειας στην οποία έχουν περιέλθει. « και μόνο όταν αγαπηθούν τα ρούχα μας, θα πάψεις να μπερδεύεσαι στου Ιππόλυτου την πείνα.»