Καθώς εργαζόμαστε μέσα στα προβλήματα, αντιλαμβανόμαστε το χωρο-χρόνο, τα τοπία δράσης, το μέσα και το έξω, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον όχι σαν συμπαγείς έννοιες και πραγματικότητες αλλά σαν τεράστιο παζλ, που αποτελείται από εκατομμύρια στιγμές. Ορισμένες από αυτές συνθέτουν εικόνες που μας ακινητοποιούν, καθώς δημιουργούν βεβαιότητες οι οποίες συνδέονται με την υποτίμηση του εαυτού, την αδυναμία ελέγχου και την αδρανοποίηση.

Παρ’ όλα αυτά, διατηρούμε τη βεβαιότητα ότι μέσα σε αυτό το απέραντο σύμπαν των στιγμών μπορούν να εντοπιστούν και εκείνες που έχουν συνδεθεί με την έννοια μιας ρωγμής, από την οποία εισέρχεται το απόθεμα, το οξυγόνο ή το φως, μιας σχισμής δηλαδή σε φαινομενικά στέρεες και κυρίαρχες συναισθηματικές διεργασίες, κουλτούρες, εμπειρίες, ιστορίες και αφηγήσεις, που αφήνει να διαφανούν δυνατότητες για μια επανακατασκευή του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την ιστορία μας.

Αυτές οι στιγμές τροφοδοτούν με ελπίδα τις ιδέες μας σχετικά με τα αδιέξοδα ή το τέλμα και έχουν τη δύναμη να τροποποιήσουν το βλέμμα, τη γλώσσα, τις κατασκευές και τις πρακτικές μας σχετικά με τις διεργασίες του συνδέεσθαι και του πράττειν.