«Το κουράγιο είναι σαν ένα φυτό» λέει «πρέπει να το φροντίσεις, να του ρίξεις χώμα, να το ποτίσεις, να έχει ήλιο και φως».

Το 1960 η Ολίβα Ντενάρο είναι δεκαπέντε χρονών, ζει σ ένα χωριό της Σικελίας και τολμά να αμφισβητεί τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της μικρής κοινωνίας, αγνοώντας τους συνομηλίκους της που την κοροϊδεύουν, τη μητέρα της που τη μαλώνει και το σώμα της που αλλάζει. Ενθουσιώδης και ανέμελη, απολαμβάνει την παιδική της ελευθερία, τρέχει μέχρι να της κοπεί η ανάσα, μαζεύει σαλιγκάρια με τον πατέρα της και ρίχνει πέτρες με τη σφεντόνα σε όποιον φέρεται άσχημα στον φίλο της Σάρο. Αν και ξέρει ότι δε γίνεται να σταματήσει να μεγαλώνει, για την Ολίβα το να γίνεις γυναίκα σημαίνει να αρνηθείς τον εαυτό σου. Κι όμως, η βίαιη είσοδος στην ενηλικίωση θα ξεκινήσει όταν απλώς ένα αγόρι, ο Πίνο Πατερνό, θα της ζητήσει να μοιραστούν ένα πορτοκάλι. Η Ολίβα -με την επίμονη προειδοποίηση της μητέρας της, «κορίτσι που χαμογελάει έχει ήδη πει ναι», να αντηχεί στ αυτιά της- απορρίπτει τρομοκρατημένη την πρόταση. Η άρνησή της όμως θα πυροδοτήσει το ερωτικό ενδιαφέρον του Πατερνό, που θα την εκθέσει στο πανηγύρι του χωριού. Και δε θα σταματήσει εκεί...

Ενάντια σε όλες τις προβλέψεις, η Ολίβα θα αντισταθεί στο εθιμικό δίκαιο, «η κοπέλα είναι μια στάμνα, όποιος τη σπάει την παίρνει», θα αγωνιστεί για το δικαίωμά της να πει «όχι» και θα δώσει μάχη για την ανεξαρτησία της καθώς θα συνειδητοποιεί ότι «δεν είναι εύθραυστη η γυναίκα, εύθραυστος είναι όποιος εκτίθεται στην αδικία».

Βασισμένη σε πραγματική ιστορία, η Ατίθαση καρδιά της Ολίβα Ντενάρο είναι ένα λυτρωτικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης.