Οι χρόνοι εκείνοι φύγανε εδώ και καιρό. Οι άνθρωποι που έρχονταν κάποτε μέσα στη νύχτα σπίτι μου με το κρασί τους, το γέλιο τους και το δάκρυ τους χάθηκαν.
Τα μεγάλα όνειρα παραμερίστηκαν επειδή ακριβώς ήταν μεγάλα.
Οι παλιοί σύντροφοι χτίσανε σπίτια, φτιάξανε οικογένειες, αγόρασαν χρηματοκιβώτια.
Μα εγώ, που δεν έκτισα κανένα σπίτι για να θάψω κάτω από τα θεμέλιά του τους ανθρώπους που αγάπησα, εγώ που απαρνήθηκα την οικογένεια για να μείνω πιστός στο ομαδικό όνειρο, νιώθω πως έχω ένα χρέος απέναντι στο προδομένο μας παρελθόν και στον εαυτό μου...

Το πρώτο βιβλίο του Αντώνη Σουρούνη.
Η Θεσσαλονίκη των παιδικών χρόνων, η ανθρωπογεωγραφία της γειτονιάς, το ταξίδι, ο έρωτας, οι φίλοι της δουλειάς και της ξενιτιάς, η εξερεύνηση του εαυτού, ο διάλογος με το «εγώ».
Οι σπίθες μιας σπουδαίας λογοτεχνικής διαδρομής, σε μια συλλογή από ιστορίες που ξανάρχονται στο φως για να θυμίσουν έναν αυθεντικό «παραμυθά», έναν μεγάλο συγγραφέα στο ξεκίνημά του.
Για τους αναγνώστες που δεν τον γνώρισαν, αλλά και για εκείνους που τον αγάπησαν με πάθος.