Το βιβλίο αυτό μπορεί να αναγνωστεί σαν μια μικρή «Οδύσσεια» ενός μέσου ανθρώπου, που δεν ήταν «ταγμένος» να αγωνιστεί και να μαρτυρήσει για κάποια ιδεολογία, αλλά που, όταν κυνηγήθηκε, πάλεψε να σταθεί όρθιος και να παραμείνει «άνθρωπος».

Επιδίωξη του συγγραφέα με τη συγγραφή του βιβλίου αυτού είναι να αφήσει κάτι… σε όσους ενδιαφέρονται να μάθουν πώς έζησαν αυτός και η γενιά του, τι πίστεψαν, πώς προσπάθησαν να το πετύχουν, και τι τελικά πέτυχαν. Γιαυτό, εκτός των άλλων, περιγράφει και τους ανθρώπους που αγάπησε ή τον αγάπησαν, που μίσησε ή τον μίσησαν, αλλά κυρίως αυτούς που είχαν κάτι σημαντικό να του πουν. Δηλαδή αυτούς που εξέπεμπαν ΦΩΣ. Αυτό το ΦΩΣ (η ομορφιά της ψυχής, η σοφία, η ευαισθησία, το ήθος), είναι το κύριο επιθύμημα, το κύριο αιτούμενο του συγγραφέα. Αυτό έψαχνε, αυτό ψάχνει να βρει στους ανθρώπους, για να γίνει καλύτερος, και αυτό, όταν το βρίσκει, τον κάνει ευτυχή.

Το βιβλίο λοιπόν αυτό περιγράφει την αναζήτηση αυτού του ΦΩΤΟΣ. Και τούτο γιατί ο συγγραφέας πιστεύει ότι το ταξίδι του μέσα στην καρδιά και κυρίως μέσα στην ψυχή των ανθρώπων ήταν το πιο συναρπαστικό και το πιο σημαντικό από όλα τα ταξίδια που έκανε. Γιατί, ελπίζει ότι, όταν αυτός θα φύγει, μόνο αυτό θα μείνει... όσο μείνει... Ό,τι έμαθε, ό,τι αγάπησε, ό,τι μίσησε, ό,τι χάρηκε και κυρίως ό,τι υπέφερε, ήταν από τους ανθρώπους, που, για όλα τα καλά ή τα κακά που του έκαναν, τους ευχαριστεί... Από τα πρώτα χρόνια της ζωής του γνώρισε την προσδοκία και την ελπίδα για έναν κόσμο καλύτερο. Συνάντησε πολλούς ανθρώπους, που πίστεψαν σ΄αυτό το όνειρο. Μερικούς τους απομυθοποιεί, όταν αργότερα δεν υπήρξαν άξιοι των περιστάσεων. Κάποιους άλλους τους θεωρεί Φάρους Φωτεινούς και Οδηγητές στα Ανώτερα. Στο ΦΩΣ που αναζητεί...