Να ζεις σαν διαβατάρικο πουλί, σαν αποχαιρετώντας τα πάντα, μα τα πάντα· ναι, και να καίγεσαι -σαν τα πουλιά- ως το τέλος κι όσα ακουμπάς να γίνονται λάμψη και φλόγα. Αυτά λέω. Και τρέμω. Ναι, ριγώ. (Ύλη έρμαιο στοχαστικής εκστάσεως· αρρώστια, κήπος, ρόδα και πόνος, πτώση, πέρας, έρημος και φρικτή αναπηρία - πεδίο του γίγνεσθαι). Κι αναπολώ τόσο πολύ, Θεέ μου, την απίθανη ζωή μου, όπου το πελώριο χέρι Σου, το ακριβές και τρυφερό ενώπιόν μου ανέγειρε τον Χάρο.