Μελετώντας το σύνολο έργο του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, η μελετήτρια διαπιστώνει μια τέλεια θεολογική συμμετρία - όπου η θεολογία ως ακρίβεια συμπληρώνεται και ολοκληρώνεται από τη θεολογία ως οικονομία, η καταφατική θεολογία από την αποφατική, η θεωρία από έναν πολύ στέρεο και ρεαλιστικό στοχασμό γύρω από την πράξη και τη ζωή. Η αλήθεια της θεολογίας σώζει τον άνθρωπο, όταν αυτός τη ζει. Όταν την εφαρμόζει, αλλά και όταν τη διδάσκει λόγω και βίω. Στο τελευταίο επιμένει ιδιαίτερα ο άγιος Ιωάννης.

Ο Θεός δεν είναι πατέρας μόνον όσων Τον αναγνωρίζουν. Είναι πατέρας όλων των ανθρώπων και επιθυμεί τη σωτηρία όλων των αμαρτωλών και τη μετοχή τους στην αναστάσιμη ζωή Του.

Μια περίκλειστη διάθεση της χριστιανικής κοινότητας, όσο και αν τυχόν διευκολύνει και αναπαύει συνειδήσεις, ιδίως τις πιο αδύναμες, δεν αντιστοιχεί στην άπειρη αγάπη του Θεού. Αντιθέτως, η προσέγγιση των εθνικών, η καλλιέργεια σχέσεων φιλίας, η αγάπη, ακόμα και στο πλαίσιο του έρωτα ή της συζυγίας είναι ο τρόπος εκείνος που καθ' όλα ταιριάζει με τη χριστιανική διδασκαλία και που γλυκαίνει και κερδίζει τον άλλο, τόσο στο ανθρώπινο πλαίσιο όσο και στο πεδίο της ιεραποστολής.

Η χριστιανική ανθρωπολογία του Χρυσοστόμου και η ζωντανή πίστη του στην επίνευση του Αγίου Πνεύματος γεννούν γενικότερα την αισιόδοξη πεποίθηση ότι η προσέγγιση μεταξύ χριστιανών και εθνικών κυρίως καλούς καρπούς θα φέρει. Γι' αυτό και ως ποιμένας ενθαρρύνει συνεχώς το ποίμνιο να καταρτίζεται αφενός στην πίστη και αφετέρου να καλλιεργεί σχέσεις μαζί τους.