Είναι γενικά γνωστό πως τα τελευταία χρόνια της ζωής του Καζανόβα δεν είχαν καθόλου την αίγλη του παρελθόντος, τον φόρτωσαν με μείωση του κύρους του στην κοινωνία, με οίκτο, και γενική κατάπτωση από φυσιολογική φθορά. Απ' την άλλη όμως, στάθηκαν τα γνήσια δημιουργικά του χρόνια, φωτισμένα από πνευματική αύρα. Η λογοτεχνική αυτή έξαρση -και στο παρελθόν ήταν πολυγράφος- τον βοήθησε να καταπολεμήσει μια θανάσιμη ανία, καθώς και μια αργόσυρτη αγωνία στο πλησίασμα ενός επικείμενου τέλους. Είναι ένας απ' τους λόγους που τον συγκρίνανε με τον Stendhal που και κείνος έγραψε τις ωραιότερες σελίδες στα μυθιστορήματα και τις νουβέλες του στην "εξορία", όταν ήταν πρόξενος της Γαλλίας στη Civitavecchia, το λιμάνι της Ρώμης.