ΘΕΑΝΩ
Μ' έπιασε απελπισία. Είναι μια απελπισία που με πιάνει μόνο σε τέτοιους ελληνικούς δρόμους. Και μετά σιγά σιγά γίνεται θλίψη, και μετά μελαγχολία και μετά χαλαρώνουν τα χέρια μου στο τιμόνι, τα πόδια μου γίνονται πιο ελαφρά, ακούω μικρούς θορύβους από γύρω και ψίθυρους, το σώμα μου θέλει να δώσει και να πάρει χωρίς ένταση, χωρίς επιδίωξη. Στο κρεοπωλείο μπήκε μια γυναίκα με μπλε σκούρα ρούχα, ένα ταγέρ κομψό, παλιό και σύγχρονο μαζί, ίσως από κάποια μπουτίκ στον ίδιο δρόμο, καλοραμμένα ρούχα που αποφεύγουν το πέρασμα των καιρών, βλέπεις παντού τέτοια, σε απόμερες γειτονιές στο κέντρο του Ελσίνκι ή στην Κρήτη. Ήταν γύρω στα εξήντα, είχε και άλλα ψώνια μαζί της σε μια πλαστική σακούλα. Και τότε στάθηκε για μια στιγμή ακίνητη, αλλά και ανήσυχη, σαν να ήθελε να είναι ειλικρινής, αλλά δεν μπορούσε, προσπαθώντας ξανά και ξανά με μια αγωνία που γινόταν όλο και πιο απαίσια.